Roberts Nora 02 Dziewczyna z okĹadki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nym spojrzeniem. Odwróciła się do Charlene. - Nie je�
stem teraz w formie do dalszych dyskusji. Jeśli chcesz,
możemy porozmawiać pózniej.
- Nie mamy o czym. - Charlene odrzuciła w tył gło-
136 NORA ROBERTS
wę. - Ty jesteś dla mnie nikim. W końcu co Bret może
widzieć w takiej taniej dziewce jak ty?
- Powtórz to - cichy głos Hillary skrywał grozbę. -
Powtórz to jeszcze raz.
- Uspokój się, Hillary. - Bret poderwał się z miejsca,
objął ją w talii. - Opamiętaj się.
- Niezła z ciebie dzikuska - zjadliwie rzuciła Charlene.
- Dzikuska? Zaraz ci pokażę! - daremnie próbowała
uwolnić się z uścisku Breta.
- Uspokój się, Charlene - w głosie Breta zabrzmiała
grozna nuta. - Bo jak nie, to puszczę ją na ciebie.
Trzymał wyrywającą się Hillary, póki nie opadła z sił.
- Puść mnie. Nic jej nie zrobię - wydusiła wreszcie.
- Niech ona stąd spada. - Popatrzyła na Breta. - Ty też
idz sobie! Mam was dość, obojga! Nie będziecie mną
manipulować. Jeśli chcesz wzbudzić w niej zazdrość,
znajdz sobie inną do odstawiania szopki! Nie chcę was
więcej widzieć! - Uniosła dumnie głowę, nie zważając na
łzy płynące po policzkach. - Nie chcę więcej mieć z wami
do czynienia!
- Hillary, posłuchaj mnie. - Ujął ją za ramiona, po�
trząsnął lekko.
- Nie. - Wyszarpnęła się z jego uścisku. - Nie zamie�
rzam cię słuchać, mam tego dość. Rozumiesz? Wyjdz stąd
i zabierz ze sobą swoją przyjaciółkę. Zostawcie mnie
w spokoju.
Bret sięgnął po marynarkę. Przez chwilę mierzył wzro�
kiem zaróżowione, mokre od łez policzki dziewczyny.
- Dobrze. Zabiorę ją stąd, a potem wrócę. Będziesz
miała czas, by wziąć się w garść. Musimy porozmawiać.
DZIEWCZYNA Z OKAADKI 137
Odprowadzała ich wzrokiem, póki drzwi się za nimi nie
zamknęły. Nie mogła powstrzymać łez. Zapowiedział, że
wróci. Niech sobie wraca, ale jej tu nie będzie.
Wpadła do sypialni, pośpiesznie wyciągnęła walizki.
Wkrótce wylądowała w nich cała zawartość szafy. Mam
dość! Dość Nowego Jorku, dość Charlene, dość Breta!
Wracam do domu.
Gwałtownie zastukała do Lisy. Na widok zdenerwowa�
nej Hillary, Lisie uśmiech zamarł na wargach.
- Co się stało? - zaczęła, ale Hillary nie pozwoliła jej
skończyć.
- Nie mam czasu na wyjaśnienia. Wyjeżdżam, wez
moje klucze. - Wcisnęła jej klucze do ręki. - W lodówce
i w kredensie jest jedzenie. Zostawiam to na twojej gło�
wie, zrób, co chcesz. Ja nie wrócę.
- Ale, Hillary...
- O meble i resztę rzeczy zatroszczę się pózniej. Napi�
szę do ciebie i wszystko wytłumaczę.
- Hillary! - głos Lisy gonił ją korytarzem. - Dokąd się
wybierasz?
- Do domu - odpowiedziała, nie odwracając się i nie
zwalniając. - Do siebie.
Nawet jeśli rodzice byli zaskoczeni jej niezapowiedzia�
nym przyjazdem, nie dali po sobie niczego poznać. O nic
nie pytali, niczego od niej nie chcieli. Powoli dochodziła
do siebie, napięte nerwy zaczęły się rozluzniać. Dni mijały
jak dawniej, niespiesznym, znajomym rytmem. Nawet się
nie spostrzegła, jak upłynął tydzień od jej powrotu.
Odpoczywała. Nikt niczego od niej nie oczekiwał, spo-
138 NORA ROBERTS
kój leczył duszę. Lubiła przesiadywać na ganku, patrzeć
w niebo, wsłuchiwać się w ciszę. Najbardziej ceniła chwi�
le przed zapadnięciem zmierzchu, niosące zapowiedz no�
cy i snu.
Huśtawka skrzypiała cichutko, miarowo przerywając
ciszę nadchodzącego wieczoru. Wygodnie oparta, Hillary
wpatrywała się w wędrujący po niebie księżyc. Zatrzesz�
czała podłoga, w powietrzu rozniósł się lekki zapach ty�
toniu. Fajka taty. Usiadł obok córki na huśtawce.
- Pora, byśmy trochę pogadali, córeczko - powiedział,
otaczając Hillary ramieniem. - Co się stało, że tak niespo�
dziewanie wróciłaś?
Hillary westchnęła głęboko, oparła głowę na jego ra�
mieniu.
- Z wielu powodów. Przede wszystkim dlatego, że
czuję się zmęczona.
- Zmęczona?
- Tak. Mam dość, wszystkiego. Podporządkowywa�
nia innym, naginania do ich wymagań, oglądania się na
zdjęciach. Co chwila muszę się zmieniać, dopasowy�
wać, robić miny, udawać kogoś, kim nie jestem. Mam
dość tego ciągłego zgiełku, tłumu, który stale się wokół
kłębi. - Bezradnie wzruszyła ramionami. - Po prostu je�
stem zmęczona.
- Myśleliśmy, że robisz to, o czym marzyłaś.
- Myliłam się. To wcale nie jest to, co bym chciała
robić. To nie jest wszystko. - Podniosła się z huśtawki,
stanęła przy barierce. Zapatrzyła się w noc. - Zastana�
wiam się, czy ja w ogóle do czegoś doszłam.
- Dokonałaś bardzo wiele. Ciężką pracą osiągnęłaś
DZIEWCZYNA Z OKAADKI 139
sukces. I zawdzięczasz to tylko sobie. Masz się czym po�
chwalić. Jesteśmy z ciebie bardzo dumni.
- Wiem, że sama sobie na wszystko zapracowałam. %7łe
jestem dobra w tym, co robię. - Odeszła od barierki. -
Wyjeżdżając, chciałam przekonać się, na co mnie stać.
Wiedziałam, co chcę osiągnąć, na czym mi zależy. Wszyst�
ko miałam dokładnie poustawiane. Tylko że teraz, kiedy
zdobyłam to, o czym marzy większość dziewczyn, inaczej
na to patrzę. Przestało mi na tym zależeć, to już mnie na
bawi. Mam dość wcielania się w cudzą skórę.
- Czyli pora dać sobie z tym spokój. Tylko wydaje mi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Menu