[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Pwt 13,5; Pwt 32,15; Pwt 33,29; Iz 41,14; Iz 43,14; Iz 44,24; Ps 78; 1Mch 4,30). Jednak Jego preferen-
cyjna miłość do Izraela ma nośność uniwersalną, która rozciąga się na pojedyncze osoby (por.
2Sm 22,18.44.49; Ps 25,5; Ps 27,1) i na wszystkich ludzi: Miłujesz bowiem wszystkie stworzenia, ni-
czym się nie brzydzisz, co uczyniłeś, bo gdybyś miał coś w nienawiści, nie byłbyś tego uczynił
(Mdr 11,24). Dzięki Izraelowi znajdą zbawienie wszystkie narody (por. Iz 2,1-4; Iz 42,1; Iz 60,1-14).
Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi (Iz 49,6).
45. Ta preferencyjna i powszechna miłość Boga jest wewnętrznie związana z Jezusem Chrystusem;
urzeczywistnia się w Nim jako jedynym Zbawicielu wszystkich (por. Dz 4,12), a w szczególności tego,
kto staje się mały lub pokorny (tapeinosei), jak maluczcy . Jezusa, cichego i pokornego sercem (por.
Mt 11,29), rzeczywiście łączy z nimi tajemnica zażyłości i solidarności (por. Mt 18,3-5; Mt 10,40-42;
Mt 20,40.45). Jezus mówi, że troska o tych małych jest powierzona aniołom Bożym (por. Mt 18,10).
Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych (Mt 18,14).
Ta tajemnica Jego woli, zgodnie z upodobaniem Ojca69, została objawiona przez Syna70 i udzielona przez
Ducha Zwiętego71.
46. Powszechność łaski zbawczej Boga Ojca, tak jak urzeczywistnia się przez jedyne i powszechne
pośrednictwo Jego Syna Jezusa Chrystusa, została mocno wyrażona w Pierwszym Liście do Tymoteusza:
Jest to bowiem rzecz dobra i miła w oczach Zbawiciela naszego, Boga, który pragnie, by wszyscy ludzie
zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy. Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bo-
giem a ludzmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie samego na okup za wszystkich jako świa-
dectwo we właściwym czasie (1Tm 2,3-6). Powtórzone z naciskiem wszyscy (w. 1, 4, 6) i uzasadnie-
nie tej powszechności w oparciu o jedyność Boga i Jego Pośrednika, który sam jest człowiekiem, pozwa-
lają uważać, że nikt nie jest wykluczony z tej woli zbawczej. W takiej mierze, w jakiej jest przedmiotem
modlitwy (por. 1Tm 2,1), ta wola zbawcza (thelema) odnosi się do woli, która ze strony Boga jest szcze-
ra, ale której niestety ludzie się opierają72. Musimy więc prosić naszego Ojca niebieskiego, aby wy-
pełniła się Jego wola (thelema) zarówno w niebie, jak i na ziemi (por. Mt 6,10).
69
Por. Ef 1,6.9: tajemnicę swej woli według swego postanowienia (eudokia) .
70
Por. Ak 10,22: i ten, komu Syn zechce (bouletai) objawić .
71
Por. 1Kor 12,11: udzielając każdemu tak, jak chce (bouletai) .
72
Por. np. Mt 23,37.
16
47. Ta wola, objawiona św. Pawłowi, najmniejszemu ze wszystkich świętych (Ef 3,8), ma swoje
zródło w planie Ojca, by uczynić swojego Syna nie tylko Pierworodnym między wielu braćmi
(Rz 8,29), lecz także Pierworodnym wobec każdego stworzenia (& ) i Pierworodnym spośród umarłych
(Kol 1,15.18). To Objawienie pozwala nam odkryć w pośrednictwie Syna wymiary uniwersalny i ko-
smiczny, które przekraczają wszelkie podziały (por. konst. Gaudium et spes, 13). W odniesieniu do po-
wszechności rodzaju ludzkiego pośredniczenie Syna przekracza I) różne podziały kulturowe, społeczne i
inne: Nie ma już %7łyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczy-
zny ani kobiety (Ga 3,28); oraz II) podziały spowodowane przez grzech, zarówno wewnętrzne (por.
Rz 7), jak i międzyosobowe (por. Ef 2,14): Albowiem jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka
wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi
(Rz 5,19). Odnosząc się do podziałów kosmicznych, św. Paweł wyjaśnia: Zechciał bowiem Bóg, aby w
Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znowu pojednać wszystko z sobą: przez Niego i to, co
na ziemi, i to, co w niebiosach (Kol 1,19-20). Obydwa te wymiary odnajdujemy połączone w Liście do
Efezjan: W Nim mamy odkupienie przez Jego krew odpuszczenie występków (& ) według swego po-
stanowienia, które przedtem w Nim powziął (& ) aby wszystko zjednoczyć na nowo w Chrystusie jako
GÅ‚owie: to, co w niebiosach, i to, co na ziemi (Ef 1,7-10).
48. Oczywiście, nie widzimy jeszcze realizacji tej tajemnicy zbawienia, w nadziei bowiem już jeste-
śmy zbawieni (Rz 8,24). Jest to świadectwo Ducha Zwiętego, który równocześnie zachęca chrześcijan
do modlitwy i do nadziei na ostateczne zmartwychwstanie: Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd
jęczy i wzdycha w bólach rodzenia. Lecz nie tylko ono, ale i my sami, którzy już posiadamy pierwsze
dary Ducha, i my również całą istotą swoją wzdychamy, oczekując przybrania za synów odkupienia
naszego ciała. (& ) Podobnie także Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy
się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić
słowami (Rz 8,22-23.26). Westchnienia Ducha nie tylko wspierają nasze modlitwy, ale obejmują by
tak rzec cierpienia wszystkich dorosłych, wszystkich dzieci i całego stworzenia73.
49. Synod w Quiercy (853r.) stwierdza: Bóg wszechmogÄ…cy «chce, aby wszyscy ludzie», bez wyjÄ…t-
ku, «byli zbawieni» (1Tm 2,4), ale nie wszyscy zostajÄ… zbawieni. To, że niektórzy zostajÄ… zbawieni, jest
darem Tego, który zbawia; natomiast to, że niektórzy idą na zatracenie, jest winą tych, którzy ulegają
zatraceniu 74. Ukazując pozytywne implikacje tej deklaracji dotyczącej powszechnej solidarności
wszystkich w tajemnicy Jezusa Chrystusa, synod stwierdza ponadto: Jak nie ma, nie było i nie będzie
żadnego człowieka, którego natura nie została przyjęta przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana, tak nie ma,
nie było i nie będzie żadnego człowieka, dla którego On nie cierpiał. Jednak nie wszyscy zostają odku-
pieni przez tajemnicÄ™ Jego cierpienia 75.
50. To chrystocentryczne przekonanie znalazło wyraz w całej tradycji katolickiej. Zw. Ireneusz, na
przykÅ‚ad, cytuje tekst Å›w. PawÅ‚a, stwierdzajÄ…c, że Chrystus przyjdzie ponownie, aby «wszystko na nowo
[ Pobierz całość w formacie PDF ]